مقایسه استخوانهای اوسترالوپیتکوس با انسان

اولین جرقه برای آغاز مطالعه درباره رابطه بلندی پا و پرخاشگری را دو سگ نری که کریر سرپرستی آنها را قبول کرده بود، به وجود آوردند. او در اینباره میگوید: ” این سگها مدام با یکدیگر میجنگیدند، من یکی دو هفته سعی کردم به این جنگ و مرافعه پایان دهم اما پس از مدتی منصرف شده و تنها به تماشای زد و خورد آنان پرداختم.”

کریر درطی این مدت متوجه میشود که هربار سگ سریعتر که پاهای بلندی هم دارد، دعوا را شروع میکند اما سگ کوتاهتر و کندتر همواره برنده نهایی است.
“من نتوانستم این موضوع را به اجداد اولیه انسان ربط ندهم. برایم جالب شد که بدانم درازی پا و پرخاشگری اصولا به هم مربوطند یا خیر.”

این اجداد، درواقع از نظر اینکه مدام بر سر تصاحب ماده ها با هم میجنگیدند، موجوداتی شبیه به میمونهای عظیم الجثه امروزی –از قبیل گوریل، شامپانزه و اورانگوتان – بوده اند. کریر فسیل یکی از این موجودات را که اوسترالوپیتکوس (Australopithecus) (میمون جنوبی) نام دارد را با استخوانهای یک میمون امروزی مقایسه کرد و گفت که این استخوانها بسیار به یکدیگر شبیه هستند. هردو آنها دارای پاهایی کوتاه و بالاتنه ای به نسبت بلند هستند.

“هرچه مرکز ثقل خود را پایینتر بیاوریم، استوارتر خواهیم شد و برای از پا انداختن یک حجم کوتاه و عریض نیروی بسیاری لازم است. کوتاه بودن این حسن را هم دارد که میتوان از زمین به عنوان اهرم افزاینده نیرو استفاده نمود.”

از آنجایی که نزدیکترین موجود به انسان، موجودی پرخاشگر و جنگجوست، تعجبی ندارد که انسان نیز چنین باشد.
“بسیار جالب است اگر بتوانیم ارتباط میان کوتاهی پا و خشونت را در انسان نیز ارزیابی کنیم.”
از آنجایی که کریر نمیتواند این خصوصیت را به سادگی در افراد مورد مطالعه قرار دهد، قصد دارد به مطالعه کشتی گیران و بوکسورها بپردازد.